Μια πραγματική ενδιαφέρουσα νέα ποιητική συλλογή. Ας βάλουμε λίγο ποίηση στη ζωή μας. Δεν είναι πολυτέλεια ή ξεπερασμένη. Αντίθετα, είναι βασική έκφανση της ανθρώπινης μας φύσης η ποιητικότητα.
Διάβασα πρόσφατα την ποιητική συλλογή «Στοιχειώδης ευγένεια» της Κατερίνας Χατζημιχαηλίδου και θα ήθελα να μοιραστώ τις εντυπώσεις μου.
Το βιβλίο κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πνοή το 2023 και είναι η πρώτη ποιητική συλλογή της νέας πολλά υποσχόμενης ποιήτριας.
Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν διαβάζω συχνά νέους ποιητές και νέες ποιήτριες παρά μόνο «κλασσικούς». Λες κι η ποίηση μπορεί να είναι καλή μόνο αν προέρχεται από την εγνωσμένης αξίας πένα ενός γνωστού και καταξιωμένου ποιητή/ποιήτριας.
Αυτή η ποιητική συλλογή μου υπενθύμισε ότι αυτό δεν είναι καθόλου έτσι. Το αντίθετο. Καλή ποίηση γράφεται και στις ημέρες μας και το πρόβλημα είναι απλά ζήτημα να την ανακαλύψεις.
Γνώρισα τυχαία και για πολύ λίγο την Κατερίνα στο πλαίσιο μιας σύντομης επαγγελματικής υποχρέωσής της στο Στρασβούργο. Προσωπικά, εντυπωσιάστηκα από το γεγονός ότι ένας νέος άνθρωπος με έντονη επαγγελματική ζωή, καταφέρει να αποτραβιέται από τις σειρήνες της καθημερινότητας και να γράφει ποίηση. Είναι τόσο σπάνιο (αλλά και ιδιαίτερο) στις ημέρες μας. Κατά ακόμα πιο σπάνια συγκυρία συνειδητοποίησα ότι είχε εκδώσει πρόσφατα την πρώτη της ποιητική συλλογή στον εκδοτικό οίκο που έχουμε με τον Σπύρο Παπαλέξη εκδώσει το μυθιστόρημά μας «Η Μάσκα». Γι’ αυτό δεν παρέλειψα να διαβάσω αμέσως την «Στοιχειώδη Ευγένεια».
Η στοιχειώδης ευγένεια μου άρεσε στο σύνολο της πολύ. Υπήρχαν κάποια ποιήματα που μου κέντρισαν ιδιαίτερα το ενδιαφέρον όπως το «Ο προφήτης», «Γυναίκα», «Προσωπικές πληροφορίες», «Τελευταίο τσιγάρο», «Βουκαμβίλια», «Να γιατί σ' αγάπησα». Επίσης κάποιοι στίχοι ήταν πολύ δυνατοί (όπως το άκου τις φωνές των ποιημάτων..., μονάχα μας λιγόστεψαν οι ουρανοί, μάλλον για να ξορκίσει τις αδιάφορες μέρες κ.α.).
Τα ποιήματα (πλην του ποιήματος «Βουκαμβίλια») δεν τα χαρακτηρίζει η ομοιοκαταληξία αλλά ένας εσωτερικός ρυθμός και μια μουσικότητα. Ο τίτλος της ποιητικής συλλογής («Στοιχειώδης Ευγένεια») με τράβηξε αμέσως. Ίσως γιατί αυτό (η στοιχειώδης ευγένεια) λείπει τόσο στις ημέρες μας. Μια ουσιαστική στοιχειώδης ευγένεια είναι αυτό που μπορεί να μεταμορφώσει εμάς τους ίδιους ατομικά αλλά και όλους εμάς, συνολικά ως κοινωνία, από ένα άθροισμα εγωισμών σ’ ένα άτομο ή σύνολο συνεκτικό με κατανόηση για τους άλλους.
Ως προς τα θέματα και τις ιδέες που πραγματεύεται το βιβλίο, μπορώ με χαρά να σημειώσω ότι ποικίλουν. Ανατρέχει σε εικόνες και έννοιες της αρχαίας Ελλάδας αλλά τις αξιοποιεί δημιουργικά μέσα σ’ ένα πλαίσιο που ασχολείται με σύγχρονα ή διαχρονικά θέματα, όπως η ματαιότητα του πολέμου, το τίμημα της αλαζονείας, η θέση της γυναίκας και η αμφιβολία του έρωτα.
Συνολικά ήταν μια ποιητική συλλογή που την απόλαυσα. Έχει ένα εσωτερικό ρυθμό και μια γείωση με την πραγματικότητα που δεν βρίσκεις συχνά. Είμαι σίγουρος ότι αυτό το βιβλίο θα ταξιδέψει κι εσάς στον κόσμο της ποίησης και θα σας βοηθήσει να την επαναφέρετε στη ζωή σας (όσοι τουλάχιστον από εσάς έχετε απομακρυνθεί από αυτή).