Αγαπητέ μου αναγνώστη, αναμφισβήτητα το πλέον σημαντικό θέμα των τελευταίων ημερών υπήρξαν οι καταστροφικές πυρκαγιές στην Πεντέλη και αλλού. «Τις πταίει» άραγε για το μόνιμο δισεπίλυτο πρόβλημα των πυρκαγιών; Οι παράγοντες είναι σίγουρα πολλοί. Και σίγουρα πίσω τους κρύβονται πολλές ιστορίες παράνοιας, με πολιτικές, δικαιϊκές και δικαιοπολιτικές προεκτάσεις.
Επίτρεψέ μου, αγαπητέ αναγνώστη, να σου διηγηθώ εν συντομία μία από αυτές τις καυκικές ιστορίες νεοελληνικής παράνοιας που σίγουρα έχει βάλει και αυτή το λιθαράκι της στην ανεξήγητη(;) κατάσταση με τις πυρκαγιές.
Όπως ίσως έχει πέσει στην αντίληψή σου, κάθε χρόνο, ενόψει της εκάστοτε αντιπυρικής περιόδου με Πυροσβεστικές Διατάξεις υποχρεώνονται οι ιδιοκτήτες, νομείς ή επικαρπωτές οικοπέδων και ακάλυπτων χώρων που βρίσκονται εντός πόλεων, κωμοπόλεων και οικισμών και σε απόσπαση μέχρι 100 μέτρων από τα όρια τους να αποψιλώσουν αυτά από τα ξερά χόρτα και να απομακρύνουν τυχόν άλλα εγκαταλειμμένα εύφλεκτα υλικά και αυτό προς αποτροπή του κινδύνου πρόκλησης πυρκαγιάς ή γρήγορης επέκτασής της. Σε περίπτωση που οι παραπάνω δεν τηρήσουν την υποχρέωση αυτή, τους επιβάλλεται πρόστιμο και επιβαρύνονται με τη δαπάνη για τον καθορισμό του οικοπέδου για τον οποίο μεριμνά μια δημόσια αρχή, όπως ο εκάστοτε Δήμος. Εύλογο. Ένα «καθαρό» οικόπεδο από εύφλεκτα υλικά, αφενός μεν, δεν είναι τόσο πιθανό να πάρει φωτιά, αφετέρου δε, δεν είναι τόσο πρόσφορο έδαφος για τη γρήγορη εξάπλωση μιας φωτιάς. Ακόμη πιο εύλογο, η αμέλεια του υπόχρεου προσώπου να μην βαρύνει τελικά το κοινωνικό σύνολο αλλά μια δημόσια αρχή να φροντίσει για αυτό και μάλιστα με έξοδα του υπόχρεου, ο οποίος θα επιβαρυνθεί και με πρόστιμο για την αντικοινωνική συμπεριφορά του.
Θα έλεγε κανείς, αναγνώστη μου, ότι η παραπάνω πρακτική θα ήταν ακόμη πιο εύλογο να λαμβάνει χώρα με όμοιο ή παρόμοιο τρόπο και σε οικόπεδα - αγροτεμάχια που βρίσκονται εκτός του εγκεκριμένου σχεδίου των πόλεων, κωμοπόλεων και των οικισμών και αυτό διότι ο κίνδυνος ανάφλεξης ή μετάδοσης μιας πυρκαγιάς είναι ακόμη μεγαλύτερος στις εκτάσεις αυτές. Σε πολλές περιπτώσεις άλλωστε οι εκτάσεις αυτές μπορεί να συνορεύον με δασικές εκτάσεις, στις οποίες αν η φωτιά εξαπλωθεί, θα είναι πλέον πολύ δύσκολο να αντιμετωπιστεί. Κι όμως, αναγνώστη μου, δεν συμβαίνει αυτό. Η παραπάνω υποχρέωση να καθαρίσει κανείς το οικόπεδό του από ξερά χόρτα δεν υπάρχει για τις εκτάσεις αυτές, ούτε κάποια δημόσια αρχή αναλαμβάνει να καλύψει την αντικοινωνική συμπεριφορά των υπόχρεων και μάλιστα με έξοδά τους.
Έτσι, πρόσφατα, γνωστό μου πρόσωπο που μένει εκτός πόλης (αλλά κοντά σε αυτή) και αντιμετωπίζει το πρόβλημα ότι το διπλανό ακριβώς οικόπεδο είναι μια «ζούγκλα» από ξερά και χλωρά χόρτα, απευθύνθηκε πρώτα στον γείτονά του για να εισπράξει την αδιαφορία του. Απευθύνθηκε στη συνέχεια στον οικείο δήμο για να λάβει αρνητική απάντηση, καθώς ο καθαρισμός του οικοπέδου από τις υπηρεσίες του δήμου δεν προβλέπεται για τα εκτός πόλης ακίνητα. Απευθύνθηκε, εν συνεχεία, στην τοπική πυροσβεστική για να δει αν αυτό το πρόβλημα αντιμετωπίζεται από τυχόν άλλες πυροσβεστικές διατάξεις για να λάβει και εκεί αρνητική απάντηση μιας και τα ξερά χόρτα δεν αποτελούν, καθώς φαίνεται, εύφλεκτο υλικό εκτός πόλεων παρά μόνο εντός αυτών. Απευθύνθηκε στην Πολιτική Προστασία για να λάβει αρνητική απάντηση, καθώς αυτό δεν εμπίπτει στις αρμοδιότητές της. Σκέφτεται τέλος να απευθυνθεί στον τοπικό εισαγγελέα αλλά πληροφορήθηκε ότι εφόσον η φωτιά δεν έχει ξεκινήσει δεν έχουμε ακόμη εμπρησμό, ούτε εμπρησμό από αμέλεια, ούτε κάποιο άλλο αδίκημα που να ενεργοποιεί τις αρμοδιότητες του εισαγγελέα. Μετά από όλα αυτά, του μένει βέβαια η δυνατότητα να κινήσει τις διαδικασίες στα πολιτικά δικαστήρια εναντίον του γείτονά του, αλλά μέχρι να ολοκληρωθούν αυτές, μάλλον θα έχει ολοκληρωθεί και η αντιπυρική περίοδος και τα πρωτοβρόχια θα έχουν λύσει το πρόβλημα.
Πλέον, τον φαντάζομαι, έχοντας κάνει ό,τι περνούσε από το χέρι του για να αποφύγει τη φωτιά, να κάθεται πλέον αναπαυτικά στην πολυθρόνα και να διαβάζει στωϊκή φιλοσοφία και βίους αγίων «περιμένοντας τους βαρβάρους».
Γρηγόρης Αυδίκος