«Τα Ανεμώλια είναι ένα βιβλίο για την αντρική φιλία και τη φυγή» διαβάζω στο οπισθόφυλλο του βιβλίου. Αμέσως σκέφτομαι: να δύο έννοιες που μου αρέσουν, πόσο μάλλον αν τις συνδυάσει κανείς. Έχοντας ακούσει πολύ καλά λόγια για τον Ισίδωρο Ζουργό, δεν το σκέφτηκα δεύτερη φορά και αγόρασα το βιβλίο.
Το ξεκίνησα μια Δευτέρα πρωί λίγο πριν επιβιβαστώ στο αεροπλάνο και την Τρίτη το βράδυ το τελείωσα παρά τις 450 σελίδες του. Κάποια βιβλία σε ρουφάνε. Όταν μάλιστα ένα βιβλίο πραγματεύεται το σπάνιο θέμα της αντρικής φιλίας έχοντας καταφανώς ομηρικές επιρροές πως να αντισταθείς;
Η γλώσσα του Ζουργού είναι εκλεπτυσμένη. Είναι καλά ελληνικά που τόσο σπάνια συναντάς στις ημέρες μας. Η αφήγηση είναι αβίαστη. Η Θεσσαλονίκη πρωταγωνιστεί στην ιστορία, μαζί φυσικά με την αντρική φιλία μιας παρέας που την παρακολουθούμε από τα νεανικά τους χρόνια μέχρι την ωριμότητά τους. Οι ομηρικές επιρροές πανταχού παρούσες και οι λέξεις του Ζουργού καρφωμένες καλά. Ιδίως οι ομηρικές. Σε ακουμπούν μία μία. Η φυγή που επίσης κυριαρχεί στο μυθιστόρημα γίνεται με ένα ιστιοπλοϊκό σκάφος που ανήκει σε ένα από τους "εταίρους». Είναι ένα ταξίδι που κατά βάση πολλοί – αν όχι όλοι- οι άνδρες θα ονειρευθούν κάποια στιγμή στη ζωή τους. Το μυθιστόρημα κατά κάποιο τρόπο αποτελεί ένα ημερολόγιο αυτού του ταξιδιού, γύρω από το οποίο περιστρέφονται οι ζωές των ηρώων από τα παιδικά τους χρόνια μέχρι σήμερα. Κι αν το αποτέλεσμα του ταξιδιού δεν είναι πάντα αυτού που θέλουμε, να είναι τάχα τα όνειρά μας γι’ αυτά τα δύσκολα, μεγάλα και μακρινά ταξίδια ανεμώλια – «λόγια του ανέμου ασταθή και επιπόλαια» ή να είναι κάτι άλλο βαθύτερο και ουσιαστικότερο, ένα ταξίδι αυτογνωσίας (;).
Γρηγόρης Αυδίκος